กินให้ดี เที่ยวให้หนำใจในไทยแลนด์ 2024

    สันนิษฐานว่าเป็นวัดเก่ามีมาแต่โบราณไม่ปรากฏชื่อ สร้างเมื่อปี พ.ศ. 2375 และได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเมื่อ พ.ศ. 2423 ตรงกับสมัยของรัชกาลที่ 2 ในสมัยพระอธิการโตอดีตเจ้าอาวาสได้เกิดเพลิงไหม้เสนาสนะต่าง ๆ จนหมดสิ้น เหลือแต่อุโบสถเท่านั้น หลักฐานต่าง ๆ ของวัดจึงถูกเพลิงเผามอดไหม้ไปด้วย
 

    เดิมบริเวณนี้เป็นที่อยู่อาศัยของชุมชนชาวจีน สิ่งปลูกสร้างของวัดที่น่าจะเป็นเครื่องยืนยันได้คืออุโบสถไม้สักหลังคาแอ่นคล้ายเก๋งจีน เสาระเบียงเฉียงออกทั้งสี่ด้าน บริเวณด้านหน้ามีเจดีย์สององค์ มีเรือสำเภาจีนสร้างด้วยคอนกรีต องค์ละ 1 ลำ ลักษณะคล้ายกับเรือสำเภาจีนของวัดยานนาวาในกรุงเทพมหานคร แต่เล็กกว่า กาลต่อมาได้สูญหายไปหมดเหลือแต่องค์เจดีย์

 

    ในจดหมายเหตุการณ์เสด็จประพาสต้นของสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ก็ปรากฏชื่อวัดโกรกกราก โดยเมื่อวันที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2448 เรือพระที่นั่งของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จอดเทียบท่าวัดโกรกกราก เมื่อครั้งเสด็จประพาสต้นล่องเรือมาจากบ้านแหลม จ.เพชรบุรี แวะซื้ออาหารที่บ้านท่าฉลอมและนำมาทำอาหารที่ศาลาท่าน้ำวัดโกรกกราก โดยท่านสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพได้ขึ้นมาบนวัดเพื่อให้พระรดน้ำมนต์ เนื่องจากเมาเรือ

 

 "ความลับที่ปล่อยไม่มีกั๊ก กับชื่อวัดก๊กกั๊ก ที่เปลี่ยนรูปเปลี่ยนเสียงตามสำเนียงชาวก๊ก ณ ก๊กกั๊ก"
 

     ชื่อวัดโกรกกรากอันฟังดูทั๊ยทัยนั้น จริงๆ แล้วมีที่มาจากภาษาจีน เนื่องจากชุมชนชุมชนนี้เดิมทีเป็นชุมชนชาวไทยเขชื้อสายจีน มีชื่อว่า "ก๊กกั๊ก" แต่ต่อมา การออกเสียงเริ่มเพี้ยนไปตามลำดับ แล้วก็กลายเป็นชื่อ "โกรกกราก" ในที่สุด

 

 "ปาฎิหาริย์ครั้งแรกของหลวงพ่อปู่วัดโกรกกราก"
 

    พระพุทธรูปปางมารวิชัย (หลวงพ่อปู่) ในอุโบสถนั้นเคยประดิษฐานอยู่ที่วัดช่องสะเดา เป็นวัดร้างเก่าแก่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำท่าจีนซึ่งสิ่งก่อสร้างต่าง ๆ หักพังหมดแล้ว ดังนั้นชาวรามัญบ้านกำพร้าจึงได้อัญเชิญมาทางเรือสององค์ องค์หนึ่งเนื้อสำริด ส่วนอีกองค์หนึ่งเนื้อศิลาแลง ล่องเรือมาตามแม่น้ำท่าจีน พอเรือใกล้ถึงหน้าวัดโกรกกรากได้เกิดลมพายุฝนตกหนักล่องเรือต่อไปไม่ได้ จึงนำเรือมาจอดหลบลมฝนริมคลองข้างวัด พอจอดเรือเรียบร้อยก็ช่วยกันยกพระศิลาแลงขึ้นมาบนฝั่งเพื่อไม่ให้ถูกน้ำฝนเซาะ เมื่อลมฝนสงบแล้วจึงยกพระศิลาแลงลงเรือเพื่อจะล่องต่อไป แต่ปรากฏว่ายกไม่ขึ้นทำอย่างไรก็ยกไม่ขึ้น หนึ่งในจำนวนชาวรามัญบ้านกำพร้าที่อยู่ในเหตุการณ์ได้อธิฐานว่าถ้าพระศิลาแลงจะอยู่วัดโกรกกราก ก็จะขออัญเชิญพระศิลาแลงไปประดิษฐานยังอุโบสถ ปรากฏว่าสามารถยกขึ้นได้ นับแต่นั้นมาทางวัดจึงมีพระศิลาแลงเป็นพระประธานในอุโบสถตั้งแต่บัดนั้นจวบจนถึงปัจจุบัน

 

 "พระพุทธรูปใส่แว่นดำ เหตุผลหลังความเชื่อที่มากกว่าความเท่ห์"
 

    ความแปลกที่ไม่เหมือนใครจนถูกยกให้เป็นหนึ่งใน unseen ของวัดโกรกกรากแห่งนี้ อยู่ที่พระประธานในโบสถ์อันเป็นพระพุทธรูปศิลาแลงปางมารวิชัย ศิลปะสมัยสุโขทัยตอนปลายที่ “สวมแว่นดำ” ซึ่งการสวมแว่นตาดำของพระพุทธรูปองค์นี้มีตำนานเล่าว่า ในสมัยก่อนที่การแพทย์ยังไม่เจริญนัก ได้เกิดโรคตาแดงระบาดไปทั่วบ้านโกรกกราก ชาวบ้านจึงได้พากันมาบนบานศาลกล่าวว่า ถ้าตาหายแดงเมื่อไหร่จะนำแผ่นทองมาปิดที่ดวงตาขององค์พระศิลาแลง หลังจากนั้นก็ปรากฏว่าชาวบ้านที่เป็นโรคตาแดงต่างพากันทยอยหายจนเกือบหมดทั้งหมู่บ้าน ผู้คนจึงได้นำแผ่นทองมาปิดที่ดวงตาของพระศิลาแลงจนเต็มไปหมด ตามคำบนบานที่ได้เคยให้ไว้ ต่อมาพระครูธรรมสาครญาณวฒโน (หรือหลวงปู่กรับ) หลังจากได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสก็ได้หาอุบาย เพื่อไม่ให้ญาติโยมปิดทองที่ตาองค์พระอีกต่อไป อยากให้เปิดตาที่โดนปิดทองอยู่ เพื่อจะได้รู้ว่าใครเดือดร้อนเรื่องอะไร จะได้ช่วยชาวบ้านได้ จึงเกิดกุศโลบายเอาแว่นตาดำมาปิด นัยว่า ท่านได้ช่วยชาวบ้านเรื่องเจ็บป่วยสายตา และป้องกันไม่ให้ใครมาปิดตาที่องค์หลวงพ่ออีก ดำ จึงได้นำแว่นดำมาใส่ให้พระศิลาแลง หลังจากนั้นเป็นต้นมา ชาวบ้านเลยนำแว่นตามาถวายแทนการปิดทองที่ดวงตาพระพุทธรูปองค์นี้ไปโดยปริยาย และถือเป็นประเพณีปฏิบัติสืบเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน จึงเกิดเป็นภาพองค์พระพุทธรูปใส่แว่นตา

 
และคำว่า องค์หลวงปู่ แสดงถึงความเคารพศรัทธาอย่างสูงของชาวสมุทรสาคร 


ข้อมูลและภาพจาก อบจ.สมุทรสาคร